Çoğumuz kendimizi tanımıyoruz.Duygularımızla , hissettiklerimizle ilgilenmiyoruz.Sadece karşımızdakinin bize ne yaptığıyla ilgileniyoruz.İyi ama ‘O’ bana bunu yaptı da ben ne hissettim?Ona karşı tepkimin sebebi ne?Niye bu kadar üzüldüm,niye bu kadar kızdım, kırıldım?Niye nefes alamıyorum?Bu olay karşısında çaresizlik mi suçluluk mu hissettim.?…
Bilmiyorum….
Duygularımıza bakışımız çok yüzeysel, kendimizden korkuyoruz galiba….Kendimden korkuyorum….İçimden dökülecek şeylere bakmaya cesaretim yok.Bu yüzden de kendimle yüzleşemiyorum yüzleşemiyoruz.Kendimizi aldatmaktan vazgeçtiğimizde , kendimizle yüzleşmeyi becerebildiğimizde daha iyi hissedeceğiz buna eminim…
Kendimizi görmekten korkuyoruz.Zayıf yanlarımızı görmekten…Hele hele zayıf yanlarımızı başkalarının görmesinden ölesiye korkuyoruz, korkuyorum….Herkes bizi ,beni güçlü görmeli…..Başkaları bizim yaralarımızı görmesin istiyoruz…Halbuki aciz bir kulum.Yaralarım var ,yaralarımı göstermiyorum ama kendimde bu yaralara bakmaya cesaret edemiyorum….
Yaralarımıza bakmaya bir cesaretimiz olsa……
Yaşadığımız sıkıntılardan dolayı kendimizi dış etkenlerin kurbanı olarak görüyoruz .Sürekli şikayet ediyoruz….Halbuki kurban olmadığımızı ,yaşadıklarımızın kendi tercihimiz olduğunu bir bilsek…..Susup kendimizi bir dinlesek….Hayatımızda figüran değil başrol oynamayı seçsek… İyisiyle kötüsüyle, mutluluğuyla mutsuzluğuyla acısıyla tatlısıyla kendi tercihlerimizi yaşadığımızı farketsek iyileşeceğiz…
Bazen karşı tarafa geçmek için sıkıntının içine dalmak gerek .Buda bir tercih, benim tercihim….
Kime neyi söylemek istedim de söyleyemedim ,sustum ,yuttum , yutmak zorunda kaldım….
Hayatımda neyi taşımak bana zor geldi?Neyin yükü altında eziliyorum?
Neye üzüldüm de hazmedemiyorum?
Bunlar gibi daha bir çok soruyla kendimi tanımaya başlamalıyım….Gözlerimi açmalıyım…Kendime bakmalıyım…
Gerçekleri görmek için gözlerimizi açmak biraz acıtıcı olabilir.Ama o acı bize hayatımızın nereye gittiğini ,nelerden vazgeçtiğimizi,hayatımızda neleri hazmedeğimizi, hangi yükün altında ezildiğimizi gösterecek.Kendimizi tanımamızı ,kendimize bakmamızı sağlayacak..Ruhumuzu iyileştirecek.
Zamanla kendimize unutmayı öğretmeliyiz.Bu geçici unutkanlık sayesinde herşey daha da kolaylaşacak .
İnsanız, mükemmel varlıklar değiliz.Yaşadıklarımızla beraber kendimizi affetmeyi , sevmeyi öğrenmeliyiz……
Handan Kaya